‘De Kuip is het ultieme Nederlandse voetbalstadion, daar kunnen we helder en kort over zijn,
maar toch is het vrij moeilijk te duiden waarom precies. De tribunes zijn eigenlijk niet steil genoeg.
Ze lopen wat vlakjes op naar boven.
Het stadion is vrijwel symmetrisch, terwijl ik juist erg van asymmetrische stadions houd (…).
De Kuip ligt bepaald niet midden een woonwijk, maar in een desolaat gebied van lelijke grote winkels en bedrijven,
ver buiten het centrum van Rotterdam.
De lichtmasten zijn schitterend, dat dan weer wel.
Het staalwerk aan de buitenkant is prachtig, uniek ook in zijn lijnenspel.
De ovalen Kuip is sierlijk, groot, majestueus van vorm. Het dak helt liefdevol over de tribunes heen.
Maar het belangrijkste aan Stadion Feijenoord uit 1937 is iets tamelijk ongrijpbaars, iets anders,
iets dat meer abstract is. Het stadion leeft. Het kan huilen en brullen, het kan zwijgen en zingen,
het kan trillen en gewoon bewegingloos zichzelf zijn.
Feyenoorders houden zo intens veel van De Kuip, dat ze er letterlijk om kunnen huilen.
Het gebouw ligt ze zo na aan het hart, dat de ellendige discussie rond een nieuw stadion
nu al jaren in een impasse verkeert, omringd door allerlei hevige emoties.
Maar hoe bereik je zoiets? Wanneer lééft een stadion? Wanneer heeft een stadion zogezegd karakter,
wanneer voel je je er thuis, en wanneer juist niet?
Wat maakt een goed stadion tot een goed stadion?
Wanneer beantwoordt een stadion aan zoiets vaags als ‘de identiteit van een club’ – en kan dat überhaupt?’
uit: SANTOS, maandblad over voetbalcultuur
#StopFeyenoordCity
stadionopzuid.nl