Feyenoord City files, deel 2

Michel van Egmond

Rotterdamse prominenten geïnterviewd over het Feyenoord City project

‘NOSTALGIE IS HET ENIGE WAAR FEYENOORD VAN KAN LEVEN’

Interview met bestsellerschrijver en voormalig hoofdredacteur van de Feyenoord-krant, Michel van Egmond

U bent de laatste jaren bij het grote publiek bekend geworden als schrijver van boeken. Dat u daarvoor jarenlang bij Feyenoord werkte is minder algemeen bekend. Wat heeft u bij de club gedaan?

Ik was in eerste instantie als freelance verslaggever betrokken bij het maken van de Feyenoord Krant, vanaf de allereerste editie in 1993. Na een tijdje werd ik hoofdredacteur van die krant. Toen Feyenoord, ik meen ergens rond de eeuwwisseling, ook online en op televisie actief werd, ben ik een paar jaar fulltime voor Feyenoord bezig geweest om de media-afdeling van de club redactioneel te runnen. Dat heb ik gedaan tot ik in 2008 de overstap maakte naar het weekblad Voetbal International.

In maart 2018 gaf u bij DWDD een prachtige voordracht over het Stadion Feijenoord. Wat was voor u de aanleiding om dat te doen?

De aanleiding was het protest dat een dag eerder was gehouden in De Kuip, toen veel supporters tijdens de thuiswedstrijd tegen PSV hun bezorgdheid uitten over de nieuwbouwplannen. Door de spandoeken die werden getoond zag men opeens ook buiten Feyenoord-kringen dat er onvrede was in en rond het stadion. Toen heb ik de volgende dag bij DWDD proberen te verklaren hoe dat kwam en waarom de Kuip zo’n speciale plek heeft in de harten van zo veel mensen.

Hoe komt het dat de Kuip door iedereen zo geliefd is?

Iedereen zal zijn eigen reden hebben. Het is natuurlijk alleen al bouwkundig een prachtig, klassiek voetbalstadion, niet een soort aangeklede woonmall of een uit zijn krachten gegroeid evenementen-centre, zoals zo veel van de moderne stadions. Spelers zullen het roemen om de grasmat en om de kracht die het soms kan geven, voor supporters zal minstens zo belangrijk zijn dat het een directe link vormt met het grote verleden van Feyenoord en met hun eigen geschiedenis. Met name het sentiment van de supporter en voetballiefhebber heb ik bij DWDD onder woorden proberen te brengen, omdat ik het gevoel kreeg dat dit ondersneeuwde bij alle afwegingen die werden gemaakt. Er werd alleen nog maar gesproken over bouwproject zus en investeerdersgroep zo en tien miljoen hier en twintig daar, maar voor de sentimentele waarde van De Kuip was geen aandacht meer. Terwijl dat stadion in de loop der jaren een plek is geworden waar ontelbaar veel mensen sommige van hun mooiste herinneringen hebben liggen en voor wie de tweewekelijkse gang naar De Kuip een heel belangrijk onderdeel van hun leven vormt. Ik vind dat dit iets waard is.

Het vertellen van mooie herinneringen en het uitdragen van de geschiedenis van een specifieke plek wordt vaak als nostalgie weggezet. Mensen die dat doen zouden volgens critici in het verleden leven, terwijl we naar de toekomst moeten kijken. Wat voor mogelijkheden ziet u om nostalgie en geschiedenis zó in te zetten, dat het commercieel juist in je voordeel werkt? Of heeft de club er nu al voordeel van?

Ik begrijp het nooit wanneer mensen inzake Feyenoord en De Kuip worden weggezet als romantici. “Van nostalgie kun je niet leven”, zeggen ze dan. Einde discussie. Maar ik ben het daar helemaal niet mee eens. Sterker nog: volgens mij is nostalgie zo ongeveer het enige waar Feyenoord nog van kan leven. Want als je alles rationeel zou benaderen, blijft er van Feyenoord natuurlijk niets over. Dan dan ga je natuurlijk niet week in week uit kijken naar een club die maar eens in de achttien jaar kampioen wordt. Maar het sentiment, het gevoel dat die club en dat stadion bij heel veel mensen oproept, juist dat is wat er voor zorgt dat De Kuip toch elke twee weken vol zit met mensen die bereid zijn hun rechterarm te geven voor Feyenoord.

Feyenoord moet vanaf 2020 ieder jaar verplicht 1,5 miljoen euro apart zetten om te sparen voor de herontwikkeling van de Kuip, waar appartementen in komen en een atletiekbaan. Dit is een harde afspraak met de gemeente, waarmee de club laat zien het stadion niet te laten vervallen nadat het nieuwe stadion in gebruik is genomen. Er zijn ook al schetsen gepubliceerd van hoe de Kuip er uit komt te zien na 2023. Heeft u wel of geen interesse om zo’n appartement te kopen?

Nee, dat zou ik een beetje potsierlijk vinden. Toevallig was ik laatst bij iemand thuis die op de plek woont waar vroeger De Meer stond. “Precies hieronder lag de middenstip”, zei hij trots, midden in zijn eigen woonkamer. Maar het deed me niet veel. Als je ziet hoe nonchalant er soms met voetbalerfgoed als oude stadions wordt omgegaan, is het een troost dat De Kuip in elk geval niet tegen de vlakte gaat, maar mijn droom zou toch zijn dat het wordt beschouwd en beschermd als nationaal erfgoed en wordt ingericht als het mooiste en grootste voetbalmuseum ter wereld. Eén kant helemaal over Oranje en één kant over Feyenoord. Maar ja, dat zal wel te romantisch zijn.

U krijgt ongetwijfeld vaker ideeën toegestuurd van mensen die u graag een boek zien schrijven over een bepaald onderwerp. Ik heb ook zo’n idee. Een boek van uw hand over de geuren, kleuren en geluiden van de Kuip. Een soort van XXL-versie van uw voordracht bij DWDD. Oftewel: staat u ervoor open de ziel van de Kuip op geheel eigen wijze in boekvorm vast te leggen voor ons nageslacht?

Ik heb al eens wat aantekeningen gemaakt. Wie weet komt het er ooit van.

Heeft u een advies voor de directeur van Feyenoord of voor de wethouder/gemeenteraad?

Ja. Welke beslissing er ook moet worden genomen: besef dat De Kuip voor ontelbaar veel mensen veel meer is dan een verzameling stenen met vier lichtmasten er omheen. Voor hen is de club een religie en het stadion Lourdes aan de Maas, hoe gek het ook klinkt. Houd daar rekening mee.

Michel van Egmond (1968) is de enige schrijver die de Publieksprijs voor het Nederlandse boek (beter bekend als de NS Publieksprijs) maar liefst drie keer heeft gewonnen, waarmee hij beroemde schrijvers als Anne M.G. Schmidt, Hella Haasse en Geert Mak achter zich houdt. Zijn schrijfstijl wordt geroemd en zijn voordrachten worden veel bekeken. Zijn Ode aan De Kuip (De wereld Draait Door, 1 maart 2018) liet Nederland inzien dat de al tien jaar durende stadiondiscussie in Rotterdam nog steeds niet ten einde is. Van Egmond roemt de unieke schoonheid van de Kuip, laat zien wat het stadion voor mensen betekent en heeft grote angst dat daar onverschillig mee wordt omgesprongen op dit moment. Van Egmond: ‘”Van nostalgie kun je niet leven”, zeggen ze dan. Einde discussie. Maar ik ben het daar helemaal niet mee eens. Sterker nog: volgens mij is nostalgie zo ongeveer het enige waar Feyenoord nog van kan leven.’

Afbeelding / wikipedia.org.

Bron: Stadslog.nl